DENEME AŞKA MEKTUP 2

AŞKA MEKTUP 2

Ey Aşk…

Duymaz mısın fakirhane dilimden gönlümün nidalarını, sormaz mısın bu benden ne ister diye, acımaz mısın bana halimi arz edemeyince kıvranıp adını sayıkladığımda, sende anlamaz mısın değerini, bilmez misin benden alıp bana verdiklerini, susar mısın sende insanlar gibi? Sen bekleyişlerime engel misin, çare mi? Derdime dert misin derman mı? Sonu aydınlık bir çıkış mısın yoksa adımımı atmadan uzadıkça koşulacak yol mu?

Ey Aşk…

Farzet ki ben denizinden buharlaşan su damlasıyım. Senin semanda ansız bir rüzgarla yolunda sürükle beni. Ani bir soğuk üfle, büsbütün ağırlaşsın bedenim, ruhuma can gelsin seninle. Sonra bırak beni düşeyim yeryüzüne, çarpsın her zerrem ayaklarının dibine. Sızayım yavaşça, toprağın, taşın değsin, alsın benden sana çirkin gelenleri. Arındırsın beni kötüye dair her şeyimden. Bir küçük akarsuyun yakalasın, akıtsın beni ırmağına, dost edineyim nehirlerini ardından denizini, ulaştır beni ummanına. Bırak kaybolayım derin sularında, vur beni sert kayalıklarına; lakin atma beni.

Susma Ey Aşk…

Neden bu kadar hamuşsun bana, benim sana hamuş olduğum zamanlarda. Susma anlat beni sükunetim hep sana. Sende vardım, senden olsun yorgunluğum. Sende doğsun güneşim, sende parlasın ıssız gecemin semasında yıldızlar, senin etrafında dönsün dünya, bütün gezegenler, bütün galaksiler, sende var olsun bütün evren. Bütün kuşlar kanatlarını senin için çırpsın, değişen bu mevsim senden alsın güzelliğini, seninle doysun canlılar, seninle susamışlığını gidersin rengine dönmekte olan kızgın çölün kumulları. Bir zerrene muhtaç olanlar yürüsün uzak diyarlardan çıkmış olanlar, uzadıya giden yollarını. Sende saklansın bütün sırlar, sende aydınlansın gerçekler, sende son bulsun yalana dair her şey. Sen doğrulara gerçek, gerçekte doğrusun. Yalana hakikat, hakikatte mutlaksın. Varılması güç, bir nefes kadar da yakınsın. Galü Beladan beridir sendeyim, bendesin. “Şehidna!” şahit tutuldum varlığına, yok dememek için. Dil yalanlasa gözler şahittir varlığına. Akan her gözyaşı seni yazar satırlara. Gözlerin sana akar çeşmeleri, sana çağlar şelaleleri, sende ulaşır bir yüz hattı boyunca akan sularına. Gözler heba olmasın mı senin uğruna, ak uzuvlarında dolaşmasın mı alyuvarlar? Gözler tanısın mı insanların hepsini, hepsinin suretine aynı mı baksın, anlaşılmaz olmasın mı gözü okşayan her bakış?

Ey Aşk…

Ben bir yolcu yolun da, yolcuğunu bilmeyen.  Attığı her adım da adını zikreden. Vah! Dense bile vazgeçmeyi bilmeyen. Yolunu şaşırsa dahi gittiği her yere adınla selamını sunup yol alan yolcu. Varsın bitmez olsun yolların, uykusuz olsun gecelerin, olmak bilmesin gündüzlerin. Ben yolunda yolunu bilmeyen, yolunda kendini bilen, hakikatte seni öğrenen, kimsesiz yolcu. Aradığında bulamayan, inandığında arayan, yoluna baş koyan yolcu.

Hamuşum ey aşk öyle bir hamuş ki sana doymayan.

Özcan Gül        11/D       276