DENEME YALNIZLIK GİBİ

YALNIZLIK GİBİ

Yalnızım, yalnızsın, yalnızız…

   Nereye gittiğimizi bilmeden yürüdüğümüz bu patika yolda, belki hayatımız bir denize varır ucu bucağı olmayan, belki yolumuz hayatı iyisiyle kötüsüyle öğreneceğimiz hayat yoluna çıkar. Kim bilir belki de dönüp dolaşırız aynı yerde nisan yağmurlarıyla birlikte…

   Hayatta yalnızsan eğer nereye gideceğini, kimlere güveneceğini, nereye düşeceğini bilemezsin nisan yağmurları gibi. Çünkü nisan yağmurları bazen bitkilere düşüp hayat kaynağı olurken, bazısı sokak kaldırımlarına düşüp çamurlaşıp insanların kaçtığı şey oluyor. Bazen yağmur damlası bitkilere güveniyor. Ama bitkiler güneş çıkınca yağmur damlasını unutup gökyüzüne teslim ediyor. Yeryüzünden kapı dışarı edilen yağmur damlası tekrardan buluta sığınıyor. Ama bulut da içinde ne olduğunu bakmadan yeryüzüne bırakıyor yağmur damlasını nisan yağmurlarıyla birlikte. Yağmur damlası belki yine bir bitkiye düşüp güneşi bekleyecek, belki de çamura dönüşüp farklı bir boyuta geçecek.

   Bazen de insanlar yalnızlığa, yalnız kalmaya çok alışıyor. Aman kimse gelmesin de bir soranım olmasında, deyip kendisiyle baş başa kalmayı tercih ediyorlar. Belki kendilerini böyle mutlu hissediyorlar ama şunun hiç tadına varamamış oluyorlar; dostluk, arkadaşlık, sevgi, en önemlisi ise mutluluğun.

   Kim o! Sessizliğimi bozup kaçan.

   Kim o! Yalnızlığa tam alışmışken tekrardan unutturan.

   Kim o! Kalbimdeki boşluğu karartan.

   Kim o! Güneşe küstüğüm bile bile perdeleri aralayan.

   İnsan yalnız kaldığında ne kadar mutluyum dese bile aslında her zaman içinde bir sevgi boşluğu taşır. Bazen de insan kendi elinde olmadan yalnız kalır. Çünkü kendi doğruları başkalarının ya yanlışı ya da tahammül edemeyeceği şeylerdir. Bu yüzden de yalnız kalır, sevgisiz kalır, unutulur tıpkı nisan yağmurları gibi.

   Şimdi kalbimdekine sesleniyorum. Ben çok yalnızım kalbimde senin sevgin yok. Sen çok yalnızsın kalbinde benim sevgim yok. İkimiz de yalnızız, aşkın bizim için bir anlamı yok.

SELAHATTİN KESKİN

10-D