MASAL TADINDA

 

MASAL TADINDA

     Bir varmış, bir yokmuş. Kaf Dağından da ötede Karlar Ülkesi diye bir ülke varmış. Bu ülkeye sürekli kar yağarmış. Çünkü bu ülkenin insanları kardanmış. Ancak buraya kar güneşle yağarmış. Ne güneş olmadan kar yağarmış, ne de kar olmadan güneş doğarmış. Güneş ve kar birbirlerine böyle âşıkmış. Ama kavuşmaları da imkânsızmış. Kar ne zaman güneşe yaklaşsa eriyip gidermiş. Güneş de karı eritmekten korktuğu için yaklaşmazmış kara. Onların aşklarını kardan adamlar hiçbir zaman fark edememişler. Kardan adamlar aslında korkmuşlar güneşten. Bir gün güneşin onları eritip yok edeceğini düşünmüşler. Bu yüzden güneşten kurtulmak istemişler. Düşünmüş, taşınmışler en sonunda aralarından bir kurban seçip güneşe göndermeye karar vermişler. Seçilen kardan adam güneşi öldürecekmiş kendi de erirken. Hemen kardan tepe yapmaya koyulmuşlar. Kar anlamış adamların niyetini. Erimiş kendiliğinden sevdiğine dokundurmamak için kimseye. Kardan adamlar anlamışlar karla güneşe ulaşamayacaklarını. Tekrar toplanıp düşünmüşler. Çareyi büyücüye gitmekte bulmuşlar. Yedi kardan adam yedi koca tepenin ardındaki çok güçlü bir büyücüye gitmişler. Büyücü kardan adamlara bir torba sis hazırlamış. Bunu Karlar Ülkesi’nin en yüksek tepesinden üflemelerini söylemiş. Adamlar dönmüşler ve büyücünün söylediklerini yapmışlar. En yüksek tepeden üflemişler sisi. Her yer sisle kaplanmış. Güneş göremez olmuş karı. Hiddetlenmiş güneş. Ne yapsa görememiş karı. Kaybettiğini düşünmüş onu. Artık yaşamanın bir anlamı olmadığını düşünerek, patlayarak kıymış canına. Parçaları dağılmış etrafa. Birden kararmış her taraf. Kardan adamlar kurtuldukları için sevinmişler. Kar ise güneşin gittiğini anlamış, küsmüş hayata ve yağmaktan vazgeçmiş. İnsanlar karla güneşin aşkını o zaman anlamışlar. Ama onları eritecek güneş olmadığı için aldırış etmemişler karın yağmamasına ve mutlu mesut yaşamışlar.

     Ve masal biter… Masallar mutlu sonla biterdi değil mi?

     Öyle olsun…

   Gel zaman, git zaman kardan adamların vücutları eskimiş. Kırılıp, dökülmeye başlamışlar. Bir bir ölmeye başlamışlar. O zaman hatalarını anlamışlar. Nasıl da unutmuşlardı onları adam yapa şeyin kar olduğunu? Kalan kardan adamlar birleşmişler ve tekrar büyücüye gitmeye karar vermişler. Yedi tanesi yedi koca dağın ardındaki büyücüye gitmiş. Büyücü bir iksir yapmış ama birinin kalbindeki karı alması gerekiyormuş. İçlerinden en yaşlısı kendini feda etmiş. Geri kalanlar iksiri alıp geri dönmüşler. Ancak bir tanesi geri dönebilmiş. Güneşin parçalarını birleştirip en yüksek tepeye götürmüşler. İksiri üzerine dökmüşler. Güneş yavaş yavaş yanmaya başlamış. Kardan adamlar onu yerine fırlatıp, erimemek için kaçmışlar. Etraf aydınlanmaya başladığında, kar anlamış güneşin geri döndüğünü ve aşkla yağmaya başlamış tekrar. İnsanlar da bir daha onlara dokunmamışlar. Sonsuza kadar yaşamışlar…

    Ve mutlu son.

   Tabi bunun bir masal olduğuna inanan varsa.                                                                                                                                      

                                                                                                                                    İsa Demirci

                                                                                                                                      11-B/153